ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ

นั่งนับดวงดาวเหงาๆอยู่คนเดียวที่ริมขอบสระน้ำในคนโด แล้วก็นึกถึงเพลง'คืนที่ดาวเต็มฟ้า'ที่เคยemailไปให้เธอพร้อมกับข้อความที่จารึกว่า(คืนที่ดาวเต็มฟ้าฉันจินตนาการเห็นหน้า(ชื่อเธอ)) ก็ตามธรรมดาของคนอกหักก็ต้องฟังเพลงที่ตอกย้ำซ้ำเติมหัวใจที่มันเจ็บปวดอยู่แล้ว แผลเลือดยังหยดอยู่เอาเกลือไปโรยซ่ะงั้น แล้วมันจะมีเพลงไหนที่ทำหน้าที่โหดร้ายนี้ได้ถึงใจเท่ากับ'ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ'Kal/Clash ความจินตนาการมันก็เริ่มไส่ร้ายเธอว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่กับเค้า แหละแล้วสมองมันก็ต้องตกหลุมพรางความมืดอีกครั้งหนึ่ง ความจินตนาการที่เป็นภาพที่เจ็บปวดมันก็เริ่มชัดเจนขึ้น แหละแล้วเราก็ต้องผิดสัญญากับตัวเอง/กับเธอว่า จะไม่คิดถึงผู้หญิงคนนี้อีก ว่าจะไม่เหลือช่องว่างในความคิดของตัวเองไปคิดเรื่องที่มันเจ็บปวดเพราะเธออีก แต่ตอนนี้ตัวเองต้องมานั่งร้องให้ริมสระว่ายน้ำแล้วฟังเพลง'ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ'ไม่รู้กี่ร้อยรอบแล้ว

เวลาที่เรามีความสุขมันชั่งแสนสั้นเน่าะ ยังไม่ลืมวันแรกที่เราแอ๊ดเธอแล้วเธอpostบทกลอนหวานๆมาประจำในfriendster แอบไปยิ้มหวานแก้มปริคนเดียวอยู่สามวัน เธอเป็นแขกประจำในหัวใจเหงาๆดวงนี้อยู่เสมอ แหละแล้ววันนี้ความหวานของวันนั้นก็เหลือเพียงแค่ความทรงจำ ก็เลยต้องแอบหลบมุมมานั่งฟังเพลง'ทิ้งไว้ในใจ'-ยิ้มแก้มปริทั้งน้ำตา

ทุกๆเพลงที่ฟังมันต้องทำให้เราคิดถึงเธอ เพราะเคยemailเพลงที่เราชอบทั้งหมดไปให้ แล้วเธอก็ชอบเพลงเหล่านั้นมากๆ สติปัญญาเริ่มเสื่อม แต่ยังหยุดฟังเพลง'เจ็บหัวใจ'ไม่ได้ คล้ายๆว่ามีเด็กน้อยสองคนอยู่ในดวงวิญญานนี้ที่ชื่อว่าความทุกข์กับความสุขที่กำลังเรียกร้องความสนใจเราอยู่ ความสุขมันอยากฟัง'ดาวบนฟ้า ปลาในน้ำ เธอในฝัน' เพื่อที่จะให้เราทำใจสักที แต่ความทุกข์มันอยากฟัง'ไม่ยอมตัดใจ' เพื่อที่จะให้เราจมในความทรมานนี้ให้ได้นานที่สุด อยากจะdeleteเพลงที่มีอยู่ในIpodมากกว่า1000เพลง ก็เสียดายมันเพราะอุตส่าห์นั่งdownloadอยู่ตั้งหลายเดือน อยากจะทิ้งIpodลงสระก็เสียดายความน่ารักของมัน โว๊ยความรัก! หว่ยแตกสุดๆ!

แต่มองไปในทางบวก มันก็ซ่อนความหวานฉ่ำอยู่มากกับการที่ลมได้พัดผู้หญิงคนนี้มาเจอเราในครั้งนี้ เธอเป็นคนที่ชื่นชมในผลงานเรามาก ขนาดถึงเอารูปเมนูกับข้าวที่เราออกในวันvalentineวันนั้นไปpostในfacebookเค้าด้วย เพื่อนๆเค้าก็commentในทางที่ชื่นชมเรา happyสุดๆ มันเป็นกำลังใจให้เรามาก ภูมิใจมากเพราะคำชมนั้นเราได้ยิน/ได้อ่านจากคนที่เราแอบรัก อีกอย่างเธอก็ได้postบทกลอนหวานๆมาเป็นกำลังใจเป็นประจำในfacebookในวันที่เราอ่อนล้า ส่งข้อความมาอรุนสวัสดิ์/ราตรีสวัสดิ์เป็นประจำ ที่น่ารักมากกว่านั้นก็คือ เธอชอบส่งข้อความมาเตือนว่า 'อย่าลืมกินข้าวน่ะคนดี' (เพราะจริงๆแล้วเป็นคนที่ยุ่งกับงานมาก แล้วลืมกินข้าวเป็นประจำ) แล้วตอนที่เรากลับบ้านจากทำงานดึกๆ เธอยังอุตส่าห์ข่มตารอchatกับเราในmsn ถึงแม้เธอจะเหนื่อยกับงานมาก ประโหยคที่คุยกันอยู่ประจำก็คือ'รักน่ะคนดี คิดถึงน่ะคนดี วันนี้เหนือยมั้ย หลับฝันหวานน่ะหวานใจ' chatไปchatมาแล้วเธอก็หายเลย (หลับคาlaptopเป็นประจำ!) นอกจากเธอเป็นคนน่ารักแล้ว ยังทำอะไรๆน่ารักให้เราอีก น่ารักสุดๆ!

มันเป็นความรักรูปแบบใหม่ในยุคtechnologyนี้ กาลเวลาเปลี่ยนแปลง การที่เราแสดงออกความรักก็ได้เปลี่ยนตาม เพราะเด็กสมัยก่อน เวลาจะเขียนจดหมายรักจะต้องหากระดาษหอมๆปากกาหอมๆมาเขียน เเล้วเทแป้งspring songลงไปด้วยเกือบครึ่งกระป๊อง!

แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว ยังงงๆอยุ่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มันเป็นความรักรูปแบบใหม่ๆ แปลกกว่าเพลง'ไม่รุ้จักฉัน ไม่รุ็จักเธอ'เสียอีก ความรักที่มันเรึ่มและต้องจบ ทั้งๆที่เราไม่เคยเห็นหน้ากันในโลกจริง ความรักบานผลิทั้งๆที่เราไม่เคยพบกัน และความรักก็ต้องร่วงโรยโดยที่ไม่มีโอกาสได้งอกงาม เศร้ายิ่งกว่าในนิยายเสียอีก

ถ้าเธอได้อ่านblogนี้อยากจะบอกเธอว่า ไม่โกรธเธอหรอกคนดี เธอคิดถูกแล้วที่เลือกที่จะรักเค้ามากกว่าผู้ชายที่ชีวิตวุ่นวายคนนี้ ดูแลเค้าให้ดีๆน่ะ ขอบใจสำหรับส่วนหนึ่งของหัวใจน้องที่เคยมีให้ผู้ชายขี้เหงาคนนี้ แต่จะขออนุญาติเธอว่า เราจะขอเก็บความทรงจำนี้ไว้ในใจไปถึงวันตายจะได้มั้ย?

P/s ถ้าชาติหน้ามีจริง เกิดชาติหน้าบ้านใกล้เธอน่ะ

What's make khon Thai is a Khon Thai.

What's make a khon Thai is a khon Thai? Whether his country of origin, or his heart and soul?


As a head chef of one of the Kl's finest Thai and Indochinese restaurant, when I'm tell people I'm Thai but Kedah born. People start to question my originality, not the authenticity of my dishes, but the authenticity of my soul, whether I'm pure Thai. I want to explain to them but in the words that they're not going to understand anyway, so I've stop explaining, but I must have some accurate answer, not for anyone to understand but it's for myself. That underneath this skin, the blood that pumping my heart is pure Thai; pure Siamese to be accurate.

During my childhood, I'm growing up not so much different from Thai boys at the Thailand. I've learn to read and write Thai at the age of 7, (thanks to my dad, Khru Ik, Khru See, Khru Peng, who have devoted their life to teach me and other kids with such great deal of comitment, I'll be eternally grateful for that.) My dad force me to read Phra' Aphai Mani at the age of 11. We watch Thai tv all the time. I grew not only to listen to 'Negaraku' but also Thai national anthem. I grow up watch 'Komin', 'Kaew Nar Mar', 'Narng 12', 'Ik Kiu Sang', 'Khookarm' (Kamolchanok Kamolkhitik & Bird Thongchai), 'Bua Laeng Narm', 'Dao Prasuk' 'Mon Rak Lukthung' I've also grow up watch Thai Movie (we call it Nhang Husin at that time), get to know Mitrchai Bancha, Krung Siwillai, Naowarat, Jaruni Suksawadd, Aphiradee, Suraphong Chatree, Chathchai Praengphanit, I also gow up watch the concert of Nik Niranam, Phaijitr Aksornnarong, Phornsak Songsaeng at the 'ngarn bun'. I've also growing up not just listen to Sornphej Sornsukphan, Sayan Sanya, Yordrak Salakjai, Sodsai Roongphothorng, but also Charin Nanthanakhorn, Suraphol Sombatjareon, Chatree Srichon,Phongsri Woranuth, Chaththorng Monghkholthorng, Thoon Thorngjai, even Sarika Kingkaew.

I remember my dad and his friend watch boxing on tv to support boxer like Sod Jillada, Samart Phayak Arun, Khaosai/Khaokhor Galaxy and cheers their heart out like their relative was compete in that ring! I still can remember vividly my dad even cry when Thai national football team lose to Malaysian team at the 1989 SEA game, while Piyaphong Phiuorn still playing.

So, I'm not explaining this to anyone but myself. That 101 years ago my Kampung right now is the state of Saiburi under the king of Siam, and my ancestor maybe related to Rama 5, King Chulalongkorn himself. Or maybe, even before that, way before that back to the Sukhothai kingdom under the King Ramakhamhaeng (reign from 1279-1298).

The staff who work under me, some are from Surin, Ubon Ratchathani and Udornthani. I'm normally spend my holiday once a year at Phuket, Rayong, Koh Samet, Pattaya, Bangkok, or Udon Thani, because most of my friend and my former colleague living there.
So you tell me what's the percentage of Thai blood in this body. But as far as I'm concern, I'm pretty damn sure that I'm not less 'Thai' then my relative at the Patthalung or Yala.

For Khon Thai, or Siamese out there that same race with me, hopefully that you all can share your experience.

Happy Merdeka day!

The journey from Patong beach to Haadyai take about 8 hours. I only listen to one song along that journey, eventhough my Ipod have about 1300 song, separate into 6 playlist; 500 pop/rock, 200 lukthung/mhorlam, 120 classic lukthung/lukkrung, 100 remake lukthung( by God Jakkraphan, Thai Thannawuth, etc), 100 reggae/ska/rasta. (Of course all is thai song) But I'm kinda listen to only one song again and again. The song duration is 3.31 minutes, and 8 hours is 480 minutes, its plays in a loops for about 145 times. The song is 'Lorng Tai' by Thai Thanawuth. Try to figure out who am I, my heritage, my history, myself. As the bus past Phang Nga, Krabi, Trang and Phatthalung heading to Haadyai.

Born in this country, sometime or most of the time to be accurate, I just feel estrange. No matter where I go or where I stay, my soul seem restless. Kinda lost it's way home. Much worst; do I ever have 'home'? The place I've been and the the place that I wanna go, it's have to do with the song I've listen to. I'm is a hard core lukthung/mhorlam fan. It's kinda bring me to the beautiful fantasy journey in my mind. When I'm listening to Mae Kha Ta Khom, it's bring me to Tha Tien (the boat pier just before Ratchawong pier at Chao Phraya river). The place where a boy wait for his dream girl who sell fruit on her boat to pass by. When I'm past by that pier on the boat, it's give me a good feeling when I really been there because I've used to listen to that song alot with my dad 15 years ago. Or when I'm listen to 'Sao Nakhornsawan' by Lukphrae/Mhaithai, I'm kinda wanna be there. To see how beautiful Nakhornsawan's girl is, that make isaan boy so crazy about her. Or when I listen to 'Rak Salaai Dork Faai Barn' by Jintara Phoonlarp, I'm wanna go to Leoi, to be at the Dork Faai fest, to watch 'mhorlum' concert, it's sounds so beautiful in the song. Even worst, sometime I just wanna leave this country and move to Sakol Nakhorn when I'm listening to 'Fark Jai Wai Isaan', by Yordrak Salakjai.

So far I've been to Nhongkhai, Lao, Udorn Thani, Bangkok, Rayong, Koh Samet, Pattaya and this year I've been to Phuket, 2 days at the Phuket town and 5 days at the Patong Beach. It's have been a wonderful journey coz I have alot of friends there, I can read Thai, I feel like I'm at 'home'. You must be saying I'm nut, right? What kind of Malaysian species I am? A Malaysian citizen, my both parent are Malaysian, but I feel like Thailand is my home. It's a foreign country for me after all.

I grew up in the age of Rock Kapak. Most of my friend at that time, listen to Cinta Bandar Tasek Selatan or Rahsia Pohon Cemara. But I listened to the classic lukthung/lukkrung like Suraphol Sombatjareon, Phlern Phromdaen, Thool Thorngjai, Charinth Nanthanakhorn, Charam Thepphachai or Phongsri Worranuth. It's sounds like it's too old for a young boy to listen to but that's all my dad listen to. But it's gave me the eyes and mind to see the grace of lukthung, and the beauty of it's lyric! It's bring me to a beautiful journey deep down in my soul. Lukthung is, for me the most beautiful song on the entire planet earth. It's lyric tap me to the most beautiful feeling in my subconscious mind. Lukthung, some time it's more than a song to me. They relate to the story of my own life. They've been used to make me laugh and cry. They heal my wounded soul. They offer me hope. Throughout human history, the greatest composer and greatest musician, the master of wordsmith have used the power of musics and lyrics to transform our emotion. And above all it's bring me to the most beautiful place at the Kingdom of Thailand. You can call me bias if you want to, but I've listen to 'String' song also, Loso, Big Ass, Bodyslam, Potato..( I'm not that old after all). But do you think Pop/Rock song can bring you to those place? Nope! Capital N.

Much worst, I'm living in KL now, speak english, read English, and think in English most of the time. I've tried to listen to Lady Gaga, Lilly Allen or Muse, Radio Head, Kasabian, Snow Patrol even Jimmy Eat World and Fall Out Boy, Hujan, Bunkface, Yuna, Estrella, etc. But, it's doesn't feel the same way like lukthung tap into my subconcious mind, it's didn't connect me with my soul, my being. It's didn't wake my emotion, it's didn't spark my imagination. (You can call me out-dated, I don't mind) But of course I listen to pop and rock also, Kal Calorine, Fahrenheit, Siam Belt Club, or reggae; Job Banjob, Kai Jo Brother, Jofax, T- Bone, Rastafari. But I'm a 'lukthung' after all.(translation is budak kampung or country kids). Thanks to my friends at Imeem, it's open me more opportunity for me to listen to different kind of Thai song, from the latest to the most classic one.

Thanks to my job, I'm feel more 'Thai' now. Cook green curry, stir fry phard thai, pound somtam everyday make me closer to home. It's connect me to my soul, my Thai-ness, my 'kfarm pen Thai'. To smell sweet basil, and coriander, mussaman and panaeng compete for my attention, smell like heaven! (Of course 'heaven' is not a place or location, but it's the state of your subconcious mind.) And in my kitchen I speak Lao all the time. I don't know whether it's bring me one step closer to home or drive me away.

Do I'll ever find my way home? And where my 'home' is? On this Merdeka day, don't say I'm not patriotic. I love my country. Do I ever wish that I can go back to the day before 10th March 1908, where my kampung right now is the state of Saiburi, under territory of Siam? No! Do I love my heritage? Yes! I love being who I am. Speak Thai, Lao, English, Malay it's access me to enjoy the beauty of life even more. Cos, you describe your life, your experience, how you see the world, you attach the words to define it. When you learn more words and more language, you'll see life in more detail than other people, therefore I love my country, but in my own way!

Thank you Malaysia, thanks to it's freedom, and peacefulness. This is the best country on the entire planet earth. Happy Merdeka day. Happy ONE MALAYSIA!

Tired mind, tired soul.

I am tired, I’m in physiological state of muscular tension and extremely exhausted.

I feel like I’m moving in slow motion and everything around me moving so fast. My mind wandering to somewhere else.. To Patong Beach drinking pina colada and watch babes sun bathing. God! I love skin!.. Or drink Heineken And watch gal dancing at Banana Disco.. Talk to the stranger then suddenly they become my best friend ever! (You know who you are, and I'll love both of you to death!) We have a lot of good time together,having meaningful conversation on the beach, have few beers and we laugh for no reason when take a walk along the Bang La road and watch free agogo. For the first time in my life since along time ago.. I feel… happy. And now, I’m addicted to that feeling. Cos, happiness feel- pretty damn good! I’ll give up the world to get that feeling back. Or I just wanna go back to Koh Samet, the birth place of Thai most famous epic poem Phra' Aphai Mani by Sunthorn Phu. Eat 'plameuk neung manao' and drinking Singha beer at Hat Saai Kaew, and get drunk like hell. Make friend with stranger, and dance on the beach at full moon party while drinking Vodka-Redbull. Time is meaningless, misery dissipates and disappear in the wind of Gulf of Thailand. All you can feel is happiness, all you can hear is laughter, and you wish that, that moment could last forever.

But right now, I am here. In a restaurant of 200 seaters and I'm stuck! And, there’s all pressure cos everyone hovering around me to do something or yell more. I am happy to play my part. Be like a wife who can nag 24/7!! Cos, chefs are control freaks. With Victorinox in your hand, you feel unstoppable. There’s no fear, there’s no pain. You’re 10 feet tall and bullet proof. Then suddenly I hate all this, all that perfection, all that beautiful control, just fall to crap.

Where’s the passion goes? I used to love crazy night like this. The heat, the screaming, the willpower, the discipline and the swearing! Sometime, when the things really heat up, we swear in five different native language, Thai, Lao, Khmer, Thai Kedah and Kelantan. Despite our own diversity, we were united behind the stove by our devotion to our 'great thing', the beauty of food, our desire to bring it to its most graceful form. Cooking has always brings euphoria to my soul. As a five persons team we used to put out 200 covers a night. We were so tightly choreograph, that entire evening, it's was just a flow of movement. As we walked out the door after work that night we would be so pumped- it was great natural high. We had few beer and laugh about it, chivalrily celebrate our victory! I used to love this, come to work everyday in awe of the creations that come from my hand; to watch the magic happen in front my eyes, to allow myself to be seduced by every smell that leave the wok and mortar compete for my attention. Cooking used to be my artful expression of love. Through my creation, people eyes light up. It's definitely a form of art for me to express myself that way, a very brief form of art. The writer has his book, the painter has his painting, but the chef only have only the memory of the creation and the smile of guest. Time has no meaning, relationships is a myth, parties are wishful thinking. Suddenly, I hate all of this crap. Like I fall out of love, like my body stop produce adrenaline.

Maybe I should leave. Just quit! Walk away.. 11 years of 13 long hours in the kitchen is much more miserable than you think. (And the pay is suck too). Maybe, I should decide, not to resist any more. I could quit but here's the thing, I love this battle field. And above all, I'm a Siamese boy, I won't give up! I will สู้ให้สมสักศรีลูกผู้ชาย!